Зимистон ҳукмронӣ менамуд. Ба қиёфааш андўҳ соя андохта. Дилаш хиҷил, хаставу парешон, зиқу бедимоғ. Намедонист додашро ба кӣ гўяд, аламашро чӣ хел тоза кунад. Ба даҳ идора сар халонд, кораш буд нашуд. Дар ҳама ҷо ҷавоби кўтоҳу қатъиро шунид: “Нест!”. Болои сўхта намакоб боз ин маҷлиси дуру дарози серҷанҷол. Аз …

Бо ин намоиш ҷангӣ буд, онро на тоби дидан дошту на тоқати шунидан. Ҳамин ки титри “Изтироб” мебаромад ба баданаш мурғак медавид. Садои мусиқиаш ба гўши ў бадтар аз таркиши бомба мерасид. “ – Болои сўхта намакоб аст ин намоиш! – бо аламу дард мегуфт вай. – Чаро ба дилҳои …

Ин хабар тамоми бозорро ба по хезонд. Ва ҳамаро моту мабҳут кард. Ин шумхабар – аз дунё гузаштани Каримро телефон карда гуфтанд. Аз ин рў бисёриҳо шубҳа карданд. Шўхӣ пиндоштанд. Аз ҳама бештар Ҷумъа асабӣ шуд. – Не-е! – дод зад ў. – Бовар намекунам! Шўхӣ ё мазоҳ! Дирўз ҳамроҳ …

Ин воқеа дар Амрико не, дар Европа не ва на дар Африка, балки дар мамлакати мо, дар худи шаірамон ба вуқўъ омадааст. Шахсе ки сухан аз хусуси ў меравад, соҳибдиплом Катабеки Кабир мебошад. Ба шумо маълум бод, ки Худо ба ў қомати мавзуну симои зебо ато намуда, фазлу камолро лоиқ …

Ҳар касе, ки ба меҳмонхонаи васею барҳавои муаллими деҳаи мо Пўлод Юсуфӣ медарояд, пеш аз ҳама чашмаш ба тасбеҳ ва чигаси рўи қолини дар девор овезон буда меафтад. Ва бешубҳа ҳайрон мешавад. Рост-дия. О, одамон ягон чизи зебо ва қимматбаҳоро меовезанд. Пўлод Юсуфӣ чӣ? Тасбеҳу чигас! Хандаовар?! Истед, нахандед. Ҳеҷ …

Рози зиндагӣ дар зистан аст. Гёте Дили Азаматро гургҳо дандон мезаданд. Вай хавотиромез ба атроф нигоҳ кард. Гўё тарсид, ки касе ўро назора мекунад. Чун боварӣ ҳосил кард, ки дунё тинҷ  асту касе ба ў кор надорад, чашм ба дари дўкон дўхт. Дари дўкон ҳоло ҳам баста буд. Кам-кам дилаш …

Боди дайду худро ба ҳар сўй мезад ва хасу хошокро чошу пош медод. Вале одамон ба он заррае аҳамият надода, маъюсу ғамзада, интизор буданд. Интизорӣ тўл кашид. Ғами онҳо афзуд. Ба гирдоби андеша афтиданд. Ғурроси мошин фикри онҳоро чошу пош дод. Мошини ҷинояткоркаш омада, назди бинои суди ноҳия қарор гирифт. …

Мард буд дар сират. Ва дар худ ҳама чизро дошт: қаду қомат, сикаву сурат, сару либос, шикаму мўи сар… Хулласи калом: ин мард, ки Виқорбой ном дошт, бо сари баланд, якто-якто қадам зада мерафт. Басо ором буд, шитоб намекард. Пайроҳае, ки Виқорбой рўи он мерафт, то ба як бинои одии …

Он рўз рўзе буд хеле гарму дам. Яке аз бозорҳои пойтахт чун хонаи мўрчагон меҷўшид. Ғавғою ғулғула… Шўру мағал… Кўдаке: “Оча-е!” – гўён, мегирист… Зани фарбеҳе қир-қир механдид…. Зани хароби сип-сиёҳ ким-киро дуои бад мекард… Кампире: “Аллоҳу акбар!” – гўён, садақа металабид… Марди дағале дашномҳои болохонадор медод… Дигаре бо тамоми …

Осмон тира, ҳаво хунук. Зоғу зоғчаҳо қар-қаркунон аз ин сў ба он сў мепаранд. Гўё аз хунукии даҳшатнок хабар медиҳанд. Роҳгузарон парешонҳол, саросема. Марди миёнсоли чорпаҳлу дар қатори дигарон, ниҳоят ғамгин, сари хам ғарқи дарёи хаёлу андеша, вазнин-вазнин қадам монда мерафт. Ба назари ў ҳеҷ чиз наметофт. Ҷавони газгўште, ки …