Нақл аст, ки яке аз зуҳҳодро понсад дирам қарз баромада буд ва Ҳазрати Рисолат (с)-ро ба хоб дид, ки ӯро гуфт: – Бирав, назди Абӯлҳасани Кисоӣ, ки мардест аз машоҳири[1] Нишопур ва ҳар сол даҳ ҳазор бараҳнаро ҷома мепӯшонад. Ӯро бигӯй, ки: «Расули Худо (с) туро салом мефиристад ва мефармояд, …

Овардаанд, ки марде буд, ки бар Ҳазрати Сайиду-с-содот (с) дар салавот коҳилӣ мекард ва эҳтимом дар он боб наменамуд. Шабе он Ҳазрат (с)-ро ба хоб дид. Он Ҳазрат (с) ба вай илтифот нанамуданд ва аз ҳар ҷониб, ки меомад он Ҳазрат (с) аз вай эъроз менамуд. Он бечора гуфт: Эй …

Дар «Танбеҳу-л-ғофилин» овардааст, ки Суфёни Саврӣ (paҳ) гуфт: «Дар тавофгоҳ будам, мардеро дидам, ки қадам аз қадам барнамедошт, то бар Ҳазрати Рисолат (с) салавот намефиристод». Ва Суфён (paҳ) мегӯяд, аз вай пурсидам, ки: – Чӣ ҳолат аст, ки туро ба тасбеҳу таҳлил он эҳтимом намебинам, ки бар салавот. Бо он …

Ва ривоят кардааст Абӯҳурайра (раз) аз Анас (раз), ки вай гуфт: «Ҳар гоҳ ки падид овард Худои таоло Одам (а)-ро ва бидамид дар ҷисми вай рӯҳро ва бинову равшан гардонид чашмони вайро, то ин, ки назар кард ӯ ба сӯйи Арш ва дар зери Арш ногоҳ мактубе дид, ки дар …

Эй муъмин, як намоз аст, ки онро «Намози салавот» гӯянд, ҳар кӣ бигӯзорад онро ба ҳар муҳиме, ки ӯро бошад, раво гардад. Бояд ки онро ба кор дорӣ ва гоҳ-гоҳе бигузорӣ. Ва он чаҳор ракъат аст ба монанди «намози тасбеҳ», магар он ки дар ин намоз ба ҷойи калимаи тамҷид …

Баёни мавзеъҳое, ки хондани дуруд дар он ҷойҳо макрӯҳ аст Дар ҳафт вақт хондани дуруд макрӯҳ аст: Ҳангоми ҳамбистар шудан. Ҳангоми рафтан ба мустароҳ[1]. Барои таблиғи чизе, ки мехоҳад онро бифурӯшад. Ҳангоми тасодуф. Вақти тааҷҷуб. Вақти забҳ кардани ҷонвар. Вақти атса. Низ ҳангоми тиловати Қуръони Карим агар дар ҳини тиловат …