Меъроҷиддини Камол менависад: Занҷабил, ки тезу тундиаш зиёд, Гар ба хобат бинӣ ин бошад ҷавоб: Ту ғаму андӯҳ мебинӣ басе, Дар ҷаҳон аз дасти зишту нокасе. Гар бикӯшӣ дар раҳи хайру субот, Ҳал шавад бо тезӣ ин сон мушкилот.

Меъроҷиддини Камол менависад: Занбурро дидан ба хоб, Дорад ҷавобе дар китоб. Аввал зафар бар душман аст, Сонӣ ба кори ту шикаст.

Меъроҷиддини Камол менависад: Ба хоби он касе, ки зан дарояд. Агар бошад ҷавон, шодӣ физояд. Зани солхӯрда шуғли оламе буд, Ва хандонрӯ, ғаму ғусса рабояд.

Ислом динест, ки дар он роҳнамо барои тамоми соҳаҳои ҳаёт пешниҳод шудааст. Агар инсони боимон ягон мушкилоте ё саволе дошта бошад, пас ба имони худ рӯй меоварад, ки марҳамати он ба ӯ роҳи ҳалли ин мушкилотҳоро медиҳад. Мақолаи имрӯза барои онҳое, ки ҷустуҷӯи кор доранд ва барои бо муваффақият амалӣ …

Меъроҷиддини Камол менависад: Зимистонро ба хоби ноз дидан. Ду маънӣ дорад он сон, ки шунидаш: Яке аз ҳокимон ранҷе ба халқ аст, Дигар нусрат ба мардум, он чӣ дидаш.

Меъроҷиддини Камол менависад: Зумуррад, ки бувад қимматбаҳо санг, Чу мебинӣ ба хобат эй, бафарҳанг, Нишонаш тифлу молу ëри некӯ, Бародар ҳам бувад бо номусу нанг.

Меъроҷиддини Камол менависад: Дидани зилзила дар хоб офат аст, Баҳри кас бемории бетоқат аст.

Меъроҷиддини Камол менависад: Дар хоб агар гирӣ закот. Рӯзона мегардӣ ту шод, Дар хоб агар додӣ закот. Моли ту мегардад зиёд. Ҳам ёбӣ аз дарде шифо, Гардӣ каси боэътиқод.

Меъроҷиддини Камол менависад: Зардолу дар хоби касон Бошад нишони беамон. Аз ширинаш суре расад, Туршаш диҳад коҳиш ба ҷон.

Меъроҷиддини Камол менависад: Дар хоб агар дуди сиёҳ. Бар сӯи ту созад нигоҳ, Бо душмане ой дучор, Рузона дар мобайни роҳ.