Дуо барои ёфтани ҷои кор

Ислом динест, ки дар он роҳнамо барои тамоми соҳаҳои ҳаёт пешниҳод шудааст. Агар инсони боимон ягон мушкилоте ё саволе дошта бошад, пас ба имони худ рӯй меоварад, ки марҳамати он ба ӯ роҳи ҳалли ин мушкилотҳоро медиҳад. Мақолаи имрӯза барои онҳое, ки ҷустуҷӯи кор доранд ва барои бо муваффақият амалӣ гардидани ин вазифа талош мекунанд.

Ҳаёти Муҳаммад паёмбар (салавот бар ӯ) пур аз қурбониҳо, душвориҳо ва пурсабрӣ дар интизори самараи кӯшишҳояшон буд. Ва ӯ (салавот бар ӯ) бароямон дар ҳама чиз намуна аст. Ин имконпазир аст, ки дар ин ҷаҳон ба некӣ умед дошта бошем ва барои он кӯшиш накунем. Ин ҷаҳон зебо, ғамгин, мураккаб ва осон аст, ҳар рӯз мо бо ӯ, рӯ ба рӯ мешавем. Мо бояд ба ҳама чизҳое, ки ба мо ҳаёт медиҳад, дар айёми душвориҳоямон мубориза барем ва барои қаноатмандии Худованд кӯшиш намоем, барои роҳи муборизаро беҳтар бурдан, дар ҳама чиз ба Худованд таваккал кунем. «Вақте ки шумо қарор мекунед, пас ба Худованд таваккал кунед, зеро Худованд умедворонро дӯст медорад».

Маблағи пулро ҳам ҷисмӣ ва ҳам рӯҳонӣ маънидод кардан мумкин аст. Воситаҳои ҷисмӣ дар талош, ҷустуҷӯ ва хоҳиш аст. Агар шахс дар як кор муваффақ нагардад, пас ӯ дигарашро ҷустуҷӯ мекунад ва ғайра. Вале воситаҳои рӯҳонӣ, дар имон, боварӣ ва пурсидан аз Худованд пайдо мешаванд. «Барои касе, ки аз Худованд метарсад, ӯ барояш роҳи ягонаи ҳали душворӣ меофарад ва ба ӯ ризқ медиҳад, ки онро шахс ҳатто орзу карда наметонист. Ва ҳар кӣ ба Худованд таваккал кунад, ин б ӯ баст аст. Худованд кори худро ба охир мерасонад. Худованд барои ҳама чиз нишондиҳанда андешида аст».

Ин дуо ба шумо кӯмак мерасонанд, ки ба Худованд такя кунед ва беҳтаринро умедвор шавед, иншоллоҳ ӯ, шуморо ба он чизе, ки барои шумо беҳтар аст, роҳнамоӣ мекунад. Истихора калимаест, ки маънои онро дорад, ки кӯмак аз ҷониби Худованд барои интихоби роҳи дуруст аст. Паёмбар саллаллоҳу алайҳи васаллам дар ҳама чиз истихораро меомӯзониданд. Расули Худо (с) фармуданд: «Вақте ки яке аз шумо ягон кореро иҷро кардани мешавад, ду ракаъат намоз бихонад ва сипас бигӯяд»:

«Аллахумма инни астахирука биъильмика ва астакъдирука би къудратика ва асъалюка мин фадлика, фа иннака такъдиру ва ля акъдиру, ва таъляму ва ля аъляму ва анта ъаллямуль гъуйуб. Аллахумма фаин кунта таъляму хазалъ амра хайран ли фи ъаджили амри ва аджилихи факъдирху ли ва йассирху ли сумма барик ли фихи. Аллахумма ва ин кунта таъляму аннаху шаррун ли фи дини ва маъаши ва ъакъибати амри фасрифни ъанху [васрифху ъанни] вакъдур лиль хайра хьайсу кана сумма раддини бихи».

Маънояш: «Э Худо, ба ростӣ ба ту хоҳиш мекунам, ки ба ман бо илми худ кӯмак кун ва бо қудратат манро қавӣ намо, ва ман аз ту хоҳиш мекунам, ки ба ман марҳамат кунӣ, зеро ки Ту тавоно ҳастӣ, ман не, Ту доно ҳастӣ, ман не  ва ба ту тамоми чизҳои пинҳонӣ маълум аст! Э Худо, агар ту дони, ки ин кор ба дини ман, ҳаёти ман ва натиҷаи кори ман баракат хоҳад дод, пас онро ба ман насиб гардон ва онро барои ман осон гардон ва пас аз он ба ман баракат бидеҳ; агар ту дони, ки ин кор ба дини ман, ҳаёти ман ва натиҷаи кори ман зиён оварад, пас онро аз ман дур гардон ва манро аз он дур гардон ва ба ман баракат насиб гардон, дар куҷое он набошад ва манро ба қаноатмандӣ биор».