Теги: Саъдии Шерозӣ

Яке аз вузароро писаре кавдан буд. Пеши яке аз донишмандон фиристод, ки мар инро тарбияте мекун, магар оқил шавад. Рўзгоре таълим кардашу муассир намуд. Пеши падараш кас фиристод, ки ин писар оқил намешавад ва наздик аст, ки маро девона кунад. Чун бувад асли гавҳаре қобил, Тарбиятро дар ў асар бошад. …

Пирамардеро гуфтанд: – Чаро зан накунӣ? Гуфт: – Бо пиразанонам айше набошад! Гуфтанд: – ҷавоне бихоҳ, чу мукнат дорӣ?! Гуфт: – Маро, ки пирам бо пиразанон улфат нест, пас ўро, ки ҷавон бошад, бо ман, ки пирам, чӣ дўстӣ сурат бандад?! Зўр бояд на зар, ки бонуро Гурзе дўсттар, ки …

Тавонгаре бахилро писаре ранҷур буд, некхоҳон гуфтандаш: – Маслиҳат он аст, ки хатми қуръоне кунӣ аз баҳри вай ё базли қурбоне?! Лахте ба андеша фурў рафту гуфт: – Мусҳафи маҳҷўр авлитар аст, ки галаи ду Соҳибдиле бишунид ва гуфт эй инсон: – ҳатмаш ба иллати он ихтиёр омад, ки қуръон …

Ҷавоне чусту латиф, хандону ширинзабон дар ҳалқаи ишрати мо буд, ки дар дилаш аз ҳеҷ навъе ғам наёмади ва лаб аз ханда фароҳам. Рўзгоре баромад, ки иттифоқи мулоқот наюфтод. Баъд аз он дидамаш, зан хоставу фарзандон хоста ва бехи нишоташ бурида ва гули ҳавас пажмурда. Пурсидамаш: «Чӣ гунаӣ ва чӣ …

Рўзе ба ғурури ҷавони сахт ронда будам ва шабонгоҳ ба пои гараве суст монда. Пирамарде заиф аз паси корвон ҳамеомад, гуфт: – Ин нашунидӣ, ки соҳибдилон гуфтаанд: «Рафтану нишастан беҳ, ки давидану гусастан!» Эй, ки муштоқи манзилӣ, машитоб, Панди ман кор банду сабр омўз: Аспи тозӣ дутак равад ба шитоб, …

Меҳмони пире шудам дар Диёрбакр, ки моли фаровон дошт ва фарзанде хубрўй. Шабе ҳикоят кард, ки маро ба умри хеш ҷуз ин фарзанд набудааст. Дарахте дар ин води зиёратгоҳ аст, ки мардумон ба ҳоҷат хостан он ҷо раванд. Шабҳои дароз дар пои он дарахт бар ҳақ бинолидаам, то маро ин …

Пире ҳикоят мекунад, ки духтаре хоста будам ва хуҷра ба гул ороста ва ба хилват бо ў нишаста ва дидаву дил дар ў баста. Шабҳои дароз наҳуфтаме ва базлахову латифаҳо гуфтаме, бошад, ки муонисат пазираду ваҳшат нагирад. Аз ҷумла шабе мегуфтам: «Бахти баландат ёр буваду чашми давлатат бедор, ки ба …

Бо тоифае донишмандон дар ҷомеи Димишқ баҳсе кардам, ки ҷавоне даромаду гуфт: – Дар ин миён касе ҳаст, ки забони порсӣ бидонад? Ғолиб ишорат ба ман карданд. Гуфтамаш: – Хайр аст? Гуфт: – Пире саду панҷоҳсола дар ҳолати назъ аст ва ба забони порси чизе ҳамегўяд ва мафҳуми мо намегардад. …

Ҷавоне покбозу покрав буд, Ки бо покизарўе дар гарав буд. Чунин хондам, ки дар дарёи аъзам, Ба гирдобе дарафтоданд бо ҳам. Чу маллоҳ омадаш, то даст гирад, Мабодо, к-андар он ҳолат бимирад. Ҳаме гуфт аз миёни мавҷу ташвир: «Маро бигзору дасти ёри ман гир!» Дар ин гуфтан ҷаҳон бар вай …

Қозии ҳамадонро ҳикоят кунанд, ки бо наълбандписаре сархуш буд ва наъли дилаш дар оташ. Рўзгоре дар талабаш муталлахиф буд ва пуёну мутарассид ва ҷуёну бар ҳасби воқиа гуён: Дар чашми ман омад он сиҳӣ сарви баланд, Бирбуд дилам зи дасту дар пой фиканд. Ин дидаи шўх мекашад дил ба каманд, …