Теги: Ҳикоя

  Яке аз рўзҳои тираи моҳи ноябр. Мо аз маъракаи ҳафт бармегаштем. Пеш-пеши мо марде дар арқааш як лингаи вазнин заминро газам-нагазам базўр роҳ мерафт. – Ана, ид ҳам наздик омад, – гуфт Ботур, марди навчаи газгўшт, шонапаҳн. Дар ҳамин ҳангом бачае баланд нидо намуд: – Ид омаду ид омад, …

Рўзи душанбе. Аз пагоҳӣ борон сим-сим меборид. Аброр дўсташ Ҷабборро ғамгину маъюс дида, хавотиромез пурсид: – Ҳа, чӣ шуд? Аз қошу қавоқат барфу борон меборад? – Эъ, кӣ кашад ҷабру ҷафо, кӣ кунад кайфу сафо, – бо андўҳи бепоён ҷавоб дод Ҷаббор. – Айюби Буз мепарад. Аз чӣ бошад, ки …

Ин ҷавонмарди қадпаст ва чорпаҳлўи фарбеҳ Салим ном дошт. Ў марде буд назарногир, вале чопсул. Касе номи ҳақиқиашро намегирифт. Ҳама Пакана мегуфтанд ўро. Ҷудо меҳрашон тобад – Малыш. Дар маъракаву нишастҳо ба ў гап намерасид. Насибаш танқиду сарзаниш буд. Боре болоро ҳам надида буд. Ба қавле саги погаҳи дар буд. …

Дар чунон тараққосзанон кушода шуд, ки гўё касе онро бо лагад барқасд кўфт. Мо як қад парида, сўи дар дида дўхтем. Аввал шиками калон, баъд худи соҳиби шикам – марди ханҷарбуруте намоён гашт. Вай ҷунбида-ҷунбида чанд қадам пеш омад. Мо аз вазъияти «озод бош!» ба вазъияти «тайёр бош!» гузаштем. Мард …

– Оҳ, ин чӣ балое буд?! Ин бало рўзи шанбе рух дод. Дар уфуқ абрҳои сиёҳтоб, хокистарӣ ва арғувонӣ тўда-тўда болои ҳам ҷамъ мешуданд. Меҳмонон паси ҳам ба хонаи Ҳоҷӣ Бобо меомаданд. Не, номи ў Кайк аст. Вале ҳама ўро Песак мегуфтанду ҳатто бо ў салом намекарданд. Аз рўзе ки …

– Худоё! Худои меҳрубон! Бар сарам раҳмат расон! Аз гадоӣ деҳ амон! Зиндагии ў саропо ғаму дард! Рўзу шаб, шабу рўз! Аз бедорӣ ба хоб ва аз хоб ба бедорӣ! Ҳам рўзу ҳам шаб дар пероҳани оҳ месўхту месўхт! Рў ба само шеван мекашид! Инак, боз як рўзаш ба шаб …

Сорохон – ходими калони шўъбаи вазорат, ки аз дар базўр медарояду ба нақлиёт дарояд, ҷои се касро бемалол банд мекунад, як соат дер ба кор омада, «уф-ф!» – гўён ҷусаашро ба рўи курсӣ партофт. Ва бо ҳазор сўзу гудози андўҳомез ба таассуфхўрӣ даромад. – Оҳ, дилу ҷигарам сўхт-е!.. Оҳ, вуҷудам …

Ўро табъ вожгун буду дил чун шоми ғарибон сиёҳ. Дар курсии корӣ менишасту на маҷоли сухан ва на майли амале дошт. Вай ҷавонмарде буд: зебо, зиндадилу хушгап, ба дилаш ғамро роҳ намедод. Аз он рўзе, ки ҳаёт дар ҷумҳурӣ ноором гашт, ў ҳам тағир ёфт. Чашмонаш чукида ва суп-сурх. Гўё …

Ид буд он рўз! Зеботарин ид – иди занон, занони тамоми дунё! Пирамард аз ҳаррўза барвақттар хеста, як сабад гулдаста тайёр кард. Рўз акнун сафед шуда меомад, қуллаҳо бошад, кайҳо ғарқи нўри офтоб гашта, нофармону норинҷӣ метофтанд. Пирамард чашмонашро нимкоф карда, ба осмон менигарад. Ҳаво басо дилкаш буду дилкушо. Бо …

Онҳо дар як деҳа, дар як рўз ба дунё омада буданд: Мастон субҳ, Айюб шом. Ҳамроҳ дар кўчаву паскўча даву тоз ва ҷангу ҷанҷол намуда, ба синни ҳафт расиданду ҳамроҳ ба мактаб рафтанд. Паси як парта менишастанд. Мастон ба Айюб мегуфт, ки ман аз ту калон, бояд маро ҳурмату эҳтиром …