Синтоизм: пайдоиш ва таърихи он

Синтоия /аз япони – рохи худоён/ – дини японхост, ки дар асрхои VI-VII ба вучуд омадааст. Он бар акидае хаст, ки инсон баъди таввалуд аз рохи худоён дур мешавад ва хангоми фавт боз ба он рох бар мегардад. Дар байни худохои синтоия олиха Аматерасу худои офтоб мавкеи асосиро ишгол мекунад. Он асосгузор ва нигохбони сулолаи хукмрони императори ва миллати япои хисоб мешавад.

Барои хамин ба синто мукаддас донистани хукумати императорон хос аст. Гайр аз Аматерасу боз худохои зиёди дигар парастиш мешаванд. Гояхои асосии синто дар китоби мукаддас Коддихи /”Ёддоштхо аз корхои кадим”/ баён шудаанд. Дар онхо гояи афзалияти апонхо бар халкхои дигар талкин шудааст. Дар синтоия маросимхои гуногун, ки дар ибодатгоххо ичро мегарданд, мавчуданд.

Инчунин маросимхое, ки берун аз ибодатгох ичро мешаванд, низ кам нестанд, аз чумла рузи духтарон, рузи писарон ва гайра. Синтоия аз соли 1868 то шикасти Япония дар чанги дуюми чахони дини давлати буд. Мувофики Конститутсияи соли 1947 синтоия ба дигар динхои Япония баробар карда шуд. Дар синтоия рухоният мероси аст, аз насл ба насл мегузарад,