Сеҳр. Сеҳр бадтарин амал аст. Ва шахси соҳир ва соҳира ва ҷодугарро азоб сахт аст, ки Худованд ӯро лаънат кардааст ва ҳеҷ гоҳ набахшад Худованд гуноҳи сеҳркунандагонро ва ҷояшон дӯзах аст. Сеҳр ва коҳилӣ амали ботил аст. Расул (с) мефармояд: «Лаънатуллоҳи ъалайҳи лил-коҳилина! (Яъне: «Лаънати Худо бод, ба он касе, ки коҳилӣ (соҳирӣ, фолбинӣ, ғайбгӯӣ) мекунад»).
Ва Расул ин амали шайтонӣ ва фитнаҳои Ҳорут ва Морут ва Қаҳқаҳа ва Фиръавн, Намруд, Шаддод, Ҳомон, Даъвон, Иблис ва ғайра ъалайҳиллаънаро қатъиян манъ карда аст, ки «Ло тасҳару! (Яъне:»-Сеҳр накунед!»).