Нусхаи раҳоӣ аз андӯҳҳо

Ҳазрати Шоҳ Паҳулупурӣ (paҳ) фармудааст: «Ҳар чӣ қадар вуҷуди инсон мунқабиз[1] ва қалб дучори зулмату сахтӣ бошад ва дар муддати тӯлонӣ ин ҳолати қалб бартараф нашуда бошад, барои бартараф шудани ин инқибози рӯҳӣ ҳар рӯз таҳорат намуда, пас аз он ду ракъат намози тавба бихонад ва баъдан ба саҷда равад ва изҳори надомат намуда, дар пешгоҳи Илоҳӣ ба хубӣ гиряву зорӣ намояд ва сипас ин нусхаи «Ё Ҳайю ё Қайюму ло илоҳа илло Анта Субҳонака иннӣ кунту мииа-з-золимин»-ро 360-маротиба бихонад».

[1] Мунқазиб – ҷамъ шуда, ба ҳам кашида.