Тӯҳмат. Нодуруст ва бидуни таҳқиқ касеро ба содир кардани гуноҳе нисбат додан, тӯҳмати маҳз дониста шудааст. Расул (с) мефармоянд, ки: «-Ло тақзифул-муҳсанаҳ» (Яъне: «-Тӯҳмат мадиҳед зани муҳсана (шавҳардор)-ро ва ғайра»). Имоми Аъзам Абӯҳанифа (р) аз Язид писари Суҳайб ривоят кардааст, ки гуфт: «-Ақидаи ман монанди мазҳаби хавориҷ буд, яъне, дар ин, ки касе гуноҳи кабира содир мекунад, мисли зино ва ғайра, кофир мебошад. Аз баъзе ёрони Расулуллоҳ (с) аз дурустии ин ақида пурсон шудам. Эшон (р) хабар доданд, ки Расул (с) хилофи он чиро ман мӯътақид бар он будаам, мегуфт (яъне мегуфт, ки: «Шахси гуноҳи кабира содир карда, кофир намебошад»).
Ва боз гулчине, аз намунаҳои ақоиди фиқҳи ҳанафӣ: Ислом, охирин ва комилтарин мактаби илоҳие аст, ки тамоми барномаҳои он, мутобиқи фитрату маслиҳати инсонҳост (барои ҳифз аз шаррӣ ва шӯрият) ва бо пиёда (амалӣ) кардани он, саъодати инсонҳо таъмин хоҳад шуд ва ҷомеъае, ки дар он қавонини Исломи мубин иҷро шавад, ҷомеъаи воқеан ормонӣ (идеалӣ) хоҳад буд…
Сараввал бояд донист, ки худи ақоид (ақида, имон, боварӣ) чӣ маънӣ дорад?