Ояте аз Қуръон, ки муҷиби иззат мегардад

Ҳазрати Имом Аҳмад (paҳ) дар «Муснад»-аш ва Имом Табаронӣ (paҳ) ба санади олӣ аз Ҳазрати Муози Ҷаҳанӣ (раз) ин ривоятро нақл намудаанд, ки Расулуллоҳ (с) мефармояд: Ин ояти иззат аст. Оят ин аст:

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим

Ва кули-л-ҳамду лиллоҳи-л-Лазӣ лам яттахиз валада-в-ва лам яку-л-Лаҳу шарикун фӣ-л-мулки ва лам яку-л-Лаҳу валийю-м-мина-з-зулли ва каббирҳу такбиро.[1]

Тарҷума: Ва бигӯ: «Ситоиш Худойрост, ки ҳеҷ фарзанд нагирифтааст; ва ӯро дар подшоҳӣ ҳеҷ шарике нест; ва ӯро ба сабаби нотавонӣ ҳеҷ корсозе нест». Ва ӯро ба таъзим кардани бисёр ёд кун!

[1] Сураи Исро, ояти 111.