Лаҳзаи хандаовар дар мавзӯи мебел – шӯхӣ (Латифа)

Директори фабрикаи мебел ба Париж ба сафари корӣ меравад. Аз бозгаштан таассуроти зиёд гирифта ба дӯсташ чунин мегӯяд.
Директор. Оҳ, напурс чунин шаҳри зебо! Чунин кӯчаҳои зебо! Чунин дӯконҳои аҷоиб!
Дӯст. Аммо дар бораи занон чӣ гуфтан мумкин аст?
Директор. ДАР БОРАИ! Ин чизи бебаҳост! Орзу гӯем ҳам мешад!
Бо нимта гапат занҳои онҷо дарав туро мефаҳманд.
Масалан, ман ба як тарабхонаи хурд рафтам ва дар сари миз нишаста будам, ки Як зебосанами дилфиреб дар паҳлӯи ман нишаст.
Хуб, ман фавран фаҳмидам, ки бо забони онҳо калимае намедонам.
Дар салфетка як стакан кашид он духтарак. Ман шампанро рехтам.
Сурати сигор кашид. Ман сигор додам. Ду шахси рақскунандаро кашид ва мо рақсидем.
Дӯст. Хуб, пас чи шуд дар охир?
Директор. Дар охир у бистар кашид.
Дӯст. Ту чӣ карди баъд?
Директор: – “Ман то ҳол намефаҳмам, ки вай аз куҷо медонист, ки ман директори фабрикаи мебел ҳастам”