Намоз – ин вазифаи бандагии МО дар назди Аллоҳ таъоло мебошад. Аллоҳ таъоло моро халқ кард ва ҳар лаҳза ҳаёти моротаъмин мекунад. Мо намоз мехонем то ки ба Худо наздик шуда миннатдорй ва муҳаббати худро ба у изҳор кунем.
Худо бо неъматҳои фаровонаш моро таъмин намудааст. Мо бояд шукргузор бошем. Мо намоз мехонем, то ин ки шукри Аллоҳ таъолоро барои неъматҳояш ба Ҷ0 оварем. Мо ба камбаталон садақа дода, шукронаи неъматҳои Аллоҳро мекунем. Вақте ки рӯза медорем шукри саломатй ва неъматҳои гуногуни додай Ӯро мекунем.
як бутум ва ҳар як устухон садақа бояд дод. Бинобар ин ҳар як тасбеҳ садақа аст, ҳар як такбир садақа аст, ба некукорй даъват кардан садақа аст, аз бадй дурй чустан садақа аст. Ду ракаъат намози Зухо ҳамаи инҳоро дар якчоягй доро мебошад». (Муслим, Мусофирон, 84).
Ин даъвати Пайғамбар (с)-ро қабул намуда, МО намозҳои худро бояд бодиққат ва саъю кӯшиши комил хонем. Бо ҳамин роҳ МО шукронаи Аллоҳро барои неъматҳояш, барои тану Ҷ0НИ худ бачо оварем. Мо намоз хонда шукронаи Худовандро мекунем, ки у моро офарид ва ба МО тану ҷон дод. Пайғамбар (с) гуфтааст: «Ҳамчун шукрона барои ҳар