Доштанак «Бо пойҳои овезон» (бозӣ)

Қоидаҳои бозӣ ҳамчун дар доштанакҳои одӣ аст, вале ҳангоми аздик шудани доранда бозингарон дар кадом холате, ки истанд бояд 1фи пойи онҳо ба замин нарасад. Онҳо дар таҷхизоти варзишӣ метаво- анд овезон шаванд, ба болои харак нишинанд. Дар рӯи замин нишаста эйҳоро бардоштан низ ҳисоб аст.

Бозингарон ба ду гурӯҳ ҷудо мешаванд. Бозингарони урӯҳи якум даст ба даст гирифта давра меороянд. Ин айдони мушқапӣ аст. Бачахои боқимонда дар нақши мушҳо. Онҳо дар беруни давра меистанд. Бачаҳое, ки дар давра истодаанд, давр зада суруд мехонанд.

Мушак, мушак, балоӣ! Ҳама чизҳоро бурдӣ, Ту ҷонвари доноӣ! Дар қасди ту моёнем, Ҳама чизҳоро хӯрдӣ, Охир туро медорем!

Бачаҳо меистанд, дастхояшонро ба боло мебардоранд. «Мушҳо» ба даруни давра медароянд ва аз он мебароянд. Ин ҳаракатро то даме, ки хуштак ё қарсаки довар шунида нашавад, иҷро менамоянд. Бо хуш- так ё қарсаки довар бозингарони дардавраистода дастҳояшонро поён мефуроранд. Дом маҳкам шуд. «Мушхо»-и дар дохили давра монда дошташуда мебошанд. Онхо ба давра истода, даст гирифта, бозиро идома медиҳанд. Бозӣ то дами боқӣ мондани 1-2 «муш» идома меёбад. Баъди ин гурӯҳҳо ҷойҳояшонро иваз мекунанд.