Дуо барои ҳамсари муносиб барои духтар

Агар барои духтаратон хостгори муносибе наомад ва ё омаду вайро муносиб надид, дар он сурат ин оятро 112-маротиба бихонад ва се маротиба сураи «Зуҳо»-ро дар ҳар моҳ ба муддати ёздаҳ рӯз бихонад ва то се моҳ ин амалро идома диҳад.

Оят ин аст:

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим

Рабби иннӣ ламо анзалта илайя мин хайрин фақир.[1]

 Сураи «Зуҳо» ин аст:

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим

Ва-з-зуҳо. Ва-л-лайли изо саҷо. Мо ваддаака Раббука ва мо қало. Ва ла-л-охирату хайру-л-лака мина-л-уло. Ва ласавфа юътика Раббука фа тарзо. Алам яҷидка ятиман фа ово. Ва ваҷадака золлан фа ҳадо. Ва ваҷадака оилан фа ағно. Фа амма-л-ятима фа ло тақҳар. Ва амма-с-соила фа ло танҳар. Ва аммо биниъмати Раббика фа ҳаддис.

[1] Сураи Қасас, ояти 24.