Оё худи Ҳахоманишҳо ба ягон дину оин майл доштанд ё на

Ҳахоманишҳо чун ҳар як қавми мардуми форсҳои тўронӣ на ба дин, балки ба Худои яккаву ягона эътиқод доштанд. Эътиқоди оддӣ не, балки эътиқоди дуоташа доштанд. Фарз кардем, агар мардуми Баҳрайннаҳрайн аввал ба назарияи монотеизм дода шуда, Худои Яккаву Ягонаро пазируфта бошанд, сипас аз баҳри манфиатҳои қавму қабилаҳояшон шуда, аз Худои Ягона даст кашида, ба худои қавмашон саҷда кунанд, пас Ҳахоманишҳо аз ибтидо то интиҳо ба Худои яккаву ягона эътиқод доштанд.

Худои Ягонаи онҳо – Аҳуро Маздо офаридагори олам, коинот, замину замон, нур, обу оташ, набототу  ҳайвонот  ва олам буд. Ҳамаи ҳамин бо дастури Аҳуро Маздо буд. Маънои Аҳуро Маздо ҳам «Дастури Одами Доно» – яъне Парвардигор аст.