Дуои ҳусули фарзанд барои бефарзандон

Агар шахсе аз неъмати фарзанд маҳрум аст, ин оятро то 41-рӯз 300-маротибагӣ бихонад ва бар ширинӣ ва ё бар дигар намудӣ хурданӣ бидамад ва сипас нисфи онро ба шавҳар ва нисфи дигарашро ба зан бидиҳад, то бихуранд.

Оят ин аст:

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим

Ва лиллоҳи мулку-с-самовоти ва-л-арзи ва мо байнаҳумо, яхлуқу мо яшоу, валлоҳу ало кулли шайъин қадир.[1]

[1] Сураи Моида, ояти 17.