Агар касе хоҳони ин аст, ки чеҳраву қалбаш нуронӣ гардад, ин оятро рӯзона як маротиба бихонад ва бар худаш бидамад.
Оят ин аст:
Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим
Аллоҳу нуру-с-самовоти ва-л-арзи, масалу нуриҳи камишкотин фиҳо мисбоҳун, ал-мисбоҳу фӣ зуҷоҷатин, аз-зуҷоҷату кааннаҳо кавкабун дуррийюн юкаду мин шаҷарати-м-муборакатин зайтунати-л-ло шаркийяти-в-ва ло ғарбийяти- й-якоду зайтуҳо юзиу ва лав лам тамсасҳу норун, нурун ало нурин, яҳдиллоҳу линуриҳи ма-й-яшоу, ва язрибуллоҳу-л-амсола ли-н-носи, валлоҳу бикулли шайъин алим.[1]
[1] Сураи Нур, ояти 25.