نغوره

نگورغوره-این ثمر خام انگور، یعنی نارسیدة سبز ترش آن است از هر نوع انگور، که باشد.  میزاجش در اوّل درجة دوّم سرد و در دوّم خشک است. اگر آب آن را در آفتاب غفس گردانند، مزاجش سردتر و خشکتر می‌گردد تا درجة سوم.

خیسلتهای شفابخش آن: خوردن آن حرارت خون و سفرا را خاموش می‌کند، شدّت جوشش سفرا را می‌گرداند، بلغم در معده پیداشده را پاره-پاره می‌سازد، درون را می‌بندد؛ نمی‌گذارد، که مادّهان بیگانه به معده ریخته شوند؛ بدن و جگر را قوّت می‌دهد، تشنگی را می‌شکند، سستی اعضا را برهم می‌دهد.

غورة انگور را خشک کرده کوفته، گذاشته بندند، عرق بدنریو خوشبویی می‌گرداند، شخشولی پوست را اصلاح می‌کند و بعد نمی‌گذارد، که همان سال عرق ناخوش از بدن بیرون آید؛ جوششهای بدن را، که در طبّ حاضره الّیرگیه می‌نامند، دفع می‌سازد، برای خارش و سستی بدن فایده دارد.

ولی خوردن این معدة سردمیزاج را سست می‌کند، به قوّت پشت کمر (باه) فتور می‌رساند، در شکم باد پیدا می‌نماید، روده‌ها را به درد می‌آورد و در آدمانی، که معده‌اشان بلغم شخشول داشته باشد، تشنگی پیدا می‌کند. برای دفع کردن ضررهای نامبرشده‌اش گلقند و انجیر بخورند، اصلاح می‌کند.

گر موسم غورة انگور نباشد، به جای آن رواج (چوکری) و ترشک (شویل) استعمال فرمایند، رواست. آب غورة انگور را جوشانیده غفس کرده بخورند، تشنگی را می‌شکند، تفس و حرارت معده را ساکن می‌کند؛ برای قطع کردن اسهال سفراوی، برانگیختن اشتها، از افتادن نگاه داشتن بچه در شکم مادر، قوی گردانیدن عضوهای درون سینه و درون شکم، منع کردن بی‌حضورشوی دل از جمع شدن صفرا در معده دارو می‌شود.

اب غورة انگور را در آفتاب خشک کنند، این را عصارة غوره می‌نامند، خوردن عصارة آن اشدّیترین درد گلو، ورمهای حلق، جوشش (پختن) دهن؛ خون بینی و خون قه‌ای کردن را شفا می‌بخشد. اگر این را با آب گندنا بخورند، دانة بواسیر را خشک می‌کند و بعد از ان  بیماری صحت می‌یابد.

وسارة غورة انگور را زنها از تگ بردارند، بچه‌دان را پاک و حال بد آن را اصلاح می‌کند. و این را با سرکا خمیر کرده بیاشامند، همة ناسورها را، که زخم و ریش بیهنشونده می‌باشند، به اب را می‌آورد.

اب غورة انگور را در گوش چکانند، درون گوش را از چرک و ریم پاک می‌گرداند.  با آب غورة انگور غرگره کنند، ورم حلق را تحلیل می‌دهد.  وسارة این را ساییده، چون سرمه به چشم کشند، آبروی چشم را نیست می‌کند، درشتی پلکهای چشم و زخم خورندة آن را شفا می‌دهد.

گر با عصارة غورة انگور حقنه کنند، زخم روده‌ها را برهم می‌دهد و این را زنها در اندامشان بریزند، رطوبت زیاده‌روندة بچه‌دان را کم می‌سازد.  خوردن آب خالص غورة انگور قوّت نگاهدارندة معده را می‌افزاید.

چون توتیا را با آب غورة انگور پرورده کنند، یعنی در آن آب یک شبانه‌روز تر کرده، بعد خشک نموده استعمال نمایند، خصلتهای آن را افزون و قوی می‌گرداند.  ولی نوشیدن آب غورة انگور به عضوهای درون سینه ضرر دارد، سورفه را پیدا می‌کند. در این حالت گلقند بخورند، کفایه است، که اصلاح ضرر نماید.

میقدار یک بار خوردن از عصارة آن 4، 5 گرمّ است. اگر آب غورة انگور یافت نشود، به جای این استعمال کردن آب سیب ترش روا می‌باشد.  ز آب غورة انگور شراب هم تییار می‌کنند. هنگام آب گرفتن غوره‌اش، یعنی در وقت به رسیدن قریب آید، آبش را گرفته، از آن سه مقدار و عسل صاف یک مقدار-هر دو را یکجا کرده، سه-چار روز در آفتاب می‌گذارند، تا به جوش آید. بعد صاف کرده، در کوزه یا شیشه به آفتاب می‌گذارند، تا برسد.

اشامیدن این شراب اسهال را می‌بندد، معده را قوی می‌گرداند، رطوبت بسیار بچه‌دان را خشک می‌کند، برای بدهضمی فایده می‌بخشد، سستی و پایان فُرآمدن معده را به اب را می‌آورد؛ قولنج را، که از سخت گشتن درون به عمل آمده باشد می‌کُشاید، وبا را دفع می‌کند.  گر این شراب یکساله شود، بهتر و قویتر می‌گردد.