Дар тасонифи хукамо овардаанд, ки каждумро валодат маъхуд нест, чунон ки дигар хайвонотро, бал ахшои модарро бихуранд ва шикамашро бидаранд ва рохи сахро гиранд ва он пустхо, ки дар хонаи каждум бинанд, асари он аст. Боре ин нукта пеши бузурге хаме гуфтам, гуфта:
– Дили ман бар сидки ин сухан гувохи медихад ва чуз чунин натавон будан. Дар холати хурди бо модару падар чунин муомилат кардаанд, лочарам дар бузурги чунин мукбиланду махбуб.
Писареро падар васият кард,
К-эй чавонбахт, ёд гир ин панд.
Хар ки бо ахли худ вафо накунад,
Нашавад дуструю давлатманд.
Каждумро гуфтанд:
– Чаро ба зимистон берун наёи?
Гуфт:
– Ба тобистон чи хурмат дорам, ки ба зимистон низ биёям?!