Лубнон, ки макомоти у дар диёри Араб

Яке аз сулахои Лубнон, ки макомоти у дар диёри Араб мазкур буд ва каромот машхур ба чомеи Димишк даромад ва бар канори биркаи килоса тахорат хаме сохт, пояш билагжид ва ба хавз дарафтод ва ба машаккат аз он чойгах рахои ёфту

– Чун аз намоз бипардохтанд, яке аз азхоб гуфт:
– Маро мушкиле хаст, агар ичозати пурсидан аст?

Гуфт:
– Он чист?
Гуфт:

– Ёд дорам, ки шайх ба руи дарёи Магриб бирафт ва кадамаш тар нашуд. Имруз чи холат буд, ки дар ин об коматаш аз халок чизе намонд?

Шайх андар ин фикрат фуру рафт ва пас аз таамули бисёр сар бароварду гуфт:
– Нашунидаи, чи хочаи олам, алайхиссалом гуфт: «Ли маалохи вактун лоясаани фихи малакун муккарабун ва ло набиюн мурсалун» (Тарчумааш: маро бо худо вохуриест, ки он гах на ба малоикаи мукрраб ва пайгамбари фиристода напардозам.) ва нагуфт аладдавом вакте, чунин, ки фармуд ба Чабраил ва Микоил напардохти ва дигар вакт бо Хафсаю Зайнаб дархости: «Мушохидат-ул-аброр байн аттачалли в-ал-иститор» (Тарчумааш: Дидорбинии покон байни намудор шудан ва пинхон шудан).
Менамоянду мебароянд:

Дидор менамоию пархез мекуни,
Бозори хешу оташи мо тез мекуни.