Дар «Инчил» омадааст, ки «Эй фарзанди Одам, агар тавонгари дихамат, муштагил шави ба мол аз ман ва гар дарвеш кунамат, тангдил нишини, пас халовати зикри ман кучо дарёби ва ба ибодати ман кай шитоби!»
Гах андар неъмати магруру гофил,
Гах андар тангдасти хаставу реш.
Чу дар саррову зарро холат ин аст,
Надонам, кай ба хак пардози аз хеш?