– Фалон неъмате дорад бекиёс. Агар бар хочати ту вокиф гардад, хамоно ки дар казои он таваккуф раво надорад.
Гуфт:
– Ман уро надонам.
Гуфт:
– Манат рахбари кунам.
Дасташ гирифт, то ба манзили он шахс даровард. Якеро дид, лаб фурухишта ва тунд нишаста. Баргашту сухан нагуфт.
Касе гуфташ:
– Чи карди?
Гуфт:
– Атои уро ба ликои у бахшидам.
Мабар хочат ба наздики турушруй,
Ки аз хуи бадаш фарсуда гарди.
Агар гуи гами дил, бо касе гуй,
Ки аз руяш ба накд осуда гарди.