Сабзӣ (бехӣ, зардак, газ)-ро дар ҳама ҷо мепарваранд. Ватани сабзӣ соҳилҳои баҳри Миёназамин мебошад. Сабзиро 4 ҳазор сол пеш аз ин парвариш ва истеъмол мекарданд. Дар мамлакати мо аз асрҳои ХI киштукор мекарданд. Сабзии навъи хӯрокӣ серобу сершира мебошад.
Агар ба он равғани растанӣ ҳамроҳ кунем он вақт витамини А ҳосил мешавад, ки ин хусусияти аз дигар сабзавот бартарӣ дорад. Сабзӣ дар таркиби худ, инчунин қанд, сафеда, модаҳои пектинӣ, (калий, натрий, фосфор) витаминҳои В1, В2, С, К, Е, РР ва дигар модаҳои бо организми инсон зарур дорад. Сабзиро дар ҳарорати қариб 90С нигоҳ доштан беҳтар аст.
Сабзиро тару тоза, хушк карда ё пухта мехӯранд. Барои тайёр кардани таоми якум ва дуюм, хуришҳою винегрет фаровон истифода мебаранд.
Сабзӣ ба сабзиши қад мадад мерасонад ва бар зидди ҳар гуна касалиҳои гузаранда мубориза мебарад. Оби сабзӣ барои сабзиши организми кӯдакони ширмак аҳамияти калон дорад ва ба узви босира қувват мебахшад.