Дар миёнаи асри XIX романтизм ҷойи худро ба реализм дод, бар ивази портрети идона портрети камеравӣ омад. Дар ин ҷода рассомони тараққипарвар нақши муҳим бозиданд. Онҳо худро «Рафоқати намоишгоҳҳои сайёр» номиданд. Ба равияи мазкур портретнигори машҳур Иван Николаевич Крамской роҳбарӣ ме- кард. Рассомони тараққипарвар ба шакли портрет навгонӣ ворид карданд. Дар портретҳо мо инсонро чунин мебинем: ӯ кист, ба кадом аср, ба кадом гурӯҳ ва тоифаи намояндагони ҷомеа шомил аст.
Боз як намуди портрет – портрети гурӯҳӣ. Якчанд одамони тас- вирёфтаро мо портрети гурӯҳӣ меномем.
Портрети гурӯҳӣ ба оилавӣ ё сехӣ дар истеҳсолот тақсим ме- шавад, гуфтан мумкин аст, ки онҳоро фаъолияти умумӣ муттаҳид месозад.