Ёд дорам дар айёми пешин, ки ман ва дўсте чун ду бодамағз дар пусте сўҳбат доштем. Ногоҳ иттифоқи мағиб афтод. Пас аз муддате, ки бозомад, итоб кард, ки дар ин муддат қосиде нафиристодӣ!
Гуфт:
– Дареғ омадам, ки дидаи қосид ба ҷамоли ту равшан гардаду ман маҳрум.
Ёри дерина маро, гў, ба забон тавба мадеҳ,
Ки маро тавба ба шамшер нахоҳад будан!
Рашкам ояд, ки касе сер нигаҳ дар ту кунад,
Боз гўям на, ки кас сер нахоҳад будан!