Оқил чу хилоф андар миён омад, биҷаҳад ва чун сулҳ бинад, лангар биниҳад, ки он ҷо саломат бар карон асту ин ҷо хҳловат дар миён.
Мақомро се-шаш мебояд, валекин се-як меояд.
Ҳазор бор чарогоҳ хуштар аз майдон
Валекин асп надорад ба дасти хеш инон.
***
Дарвеше ба муноҷот-дар мегуфт: «Ёраб, бар бадон раҳмат кун, ки бар некон худ раҳмат кардаӣ, ки мар эшонро нек офаридаӣ!
Аввал касе, ки алам бар ҷома кард ва ангуштари дар дасти Ҷамшед буд, гуфтандаш:
– Чаро ҳама зинат ба чап додию фазилат рост-рост?
Гуфт:
– Ростро зинати ростӣ тамом аст!
Фаридун гуфт наққошони Чинро
Ки пиромуни ҳаргоҳаш бидузанд:
«Бадонро нек дор, эй марди хушёр,
Ки некон худ бузургу некрўзанд!».
***
Бузургеро пурсиданд: «Бо чандин фазилат, ки дасти ростро ҳаст, ҳотам дар ангушти чап чаро мекунанд?»
Гуфт:
– Надонӣ ки аҳли фазилат ҳамеша маҳрум бошанд?
Он кӣ халқ офариду рўзӣ дод,
Ё фазилат ҳамедиҳад ё бахт.
***
Насиҳати подшоҳон кардан касеро мусуллам бувад, ки бими сар надорад ё умуди зар.
Муваҳҳид,чӣ дар пой резӣ зараш,
Чӣ шамшери ҳиндӣ ниҳӣ бар сараш.
Умеду ҳаросаш набошад зи кас,
Бар ин аст бунёди тавҳиду бас.