Ҳикояи Саг (Афсона)

Саге аз ҳар тўъма бебаҳра бар дари дарвозаи шаҳр истода буд. Дид, ки қурси ноне гардон-гардон аз шаҳр берун омад ва рўй ба саҳро ниҳод. Саг дар дунболи вай давон шуд ва овоз дод, ки:

— Ай қуввати тан ва Ай қути равон ²² ва орзуи дилу ороми ҷон, азимати куҷо кардаӣ ва рўй ба куҷо овардайӣ?

Гуфт:

— Дар ин биёбон бо ҷамъе аз сарҳангон аз гургону палангон ошнойӣ дорам, эҳтироми зиёрати эшон бастаам.

Саг гуфт:

— Маро матарсон, ки агар ба коми наҳанг ва даҳани шер равӣ ҳам, ман дар қафойи туам.

Қ и т ъ а

Онам, ки ба умри хеш ҳаргиз
Холӣ нашудам зи орзуят.
Гар гирди ҳама ҷаҳон бигардӣ,
Сокин нашавам зи ҷустуҷўят. 

Қ и т ъ а и  д и г а р

Онон, ки ҷуз ба нон набувад зинда ҷонашон,
Доранд рў ба хидмати дунон барои нон.
Гар филмасал зи дасти касон сад қафо хўранд,
Ҳамчун саги гурусна даванд аз қафойи нон.