Дуои муолинаи рӯҳонии ҷоду

Агар касе машкук (гумонбар) аст, ки вайро ҷоду намудаанд ва ё ин ки бар каси дигаре машкук аст, ки вайро ҷоду кардаанд ва ё ин ки аломатҳои ҷодуро ба навъе эҳсос менамояд, дар ҳамчунин сурате ин оятро то 11 -рӯз ва рӯзе 100-маротиба бихонад ва бар худаш бидамад ва ё бар он касе, ки машкук аст, бидамад, албатта, дар ин муддат ба нусхаи рӯҳонии дигаре амал накунад.

Оят ин аст:

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим

Қулно ло тахаф иннака анта-л-аъло. Ва алқи мо фӣ яминика талқаф мо санаъу, иннамо санаъу кайду соҳирин, ва ло юфлиҳу-с-соҳиру ҳайсу ато.[1]

[1] Сураи То ҳо, оятҳои 68-69