Дуои ҳангоми мушоҳидаи касе дар балову мусибат

Ҳазрати Умар (раз) мефармояд, ки: «Расулуллоҳ (с) иршод фармуданд: “Ҳар шахсе мусибатзадаеро дида, ин дуоро бихонад, дар тамоми зиндагӣ аз ҳар навъ нороҳативу парешоние, ки он мусибатзада дошт, маҳфуз мемонад»^[1].

Дуо ин аст:

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим

Ал-ҳамду лиллоҳи-л-Лазӣ офонӣ ми-м-мабталока биҳи ва фаззалнӣ ало касирим-мим-ман халақа тафзило.

Тарҷума: Ҳамду ситоиш барои Худои таолост, он зоте, ки маро аз он чи, ки туро ба он мубтало кардааст, наҷот додааст. Маро бар бисёрие аз махлуқоти Худ фазилат додааст.

^[1]   Ин ҳадисро Тирмизӣ ривоят кардааст.