– Фалон неъмате дорад беқиёс. Агар бар ҳоҷати ту воқиф гардад, ҳамоно ки дар қазои он таваққуф раво надорад.
Гуфт:
– Ман ўро надонам.
Гуфт:
– Манат раҳбарӣ кунам.
Дасташ гирифт, то ба манзили он шахс даровард. Якеро дид, лаб фуруҳишта ва тунд нишаста. Баргашту сухан нагуфт.
Касе гуфташ:
– Чӣ кардӣ?
Гуфт:
– Атои ўро ба лиқои ў бахшидам.
Мабар ҳоҷат ба наздики турушрўй,
Ки аз хўи бадаш фарсуда гардӣ.
Агар гўӣ ғами дил, бо касе гўй,
Ки аз рўяш ба накд осуда гардӣ.