Чӣ бояд кард, агар шумо алоқаи ҷинсӣ карданро нахоҳед?

Набудани вақт ва асабонӣ метавонад ҳар як хоҳиш, аз он ҷумла хоҳиши шаҳвониро, нобуд кунад. Мо мисли гаҳвора дар чарх давр мезанем ва баъзан фаромӯш мекунем, ки мо ҳуқуқ дорем аз масофа берун бошем, ки ибтидо ва интиҳо надорад.

Машҳуртарин шаҳрванди бритониё, сарвазири 61-уми Бритониёи Кабир, Уинстон Черчилл “консепсияи эротикии” худро дошт: ӯ мехост, ки садсола шавад ва бо духтари ҷавону зеботарин ҳамхобагӣ кунад ва дар болини у аз алоқаи ҷинсӣ бимирад.

Имрӯзҳо одат ҳаст, ки асабониятро дар набудани хоҳишҳо айбдор кунем. Дар ҳақиқат, агар ҷинсӣ қонеъкунанда набошад, мо роҳи беҳтаринро ҳис намекунем. Аммо ҳама психологҳои оилавӣ ба як чиз розӣ ҳастанд: мавҷуд набудани хоҳиши наздик шудан бо шарикӣ як сигнали ташвишоварест, ки дар муносибати нодуруст чизе нодуруст аст. Дар ин ҳолат, пеш аз ҳама, сабабҳои психологии “мушкилот” дар ҳаёти оиларо сарфи назар кардан лозим аст ва танҳо баъд ба ҷанбаҳои ҷинсӣ гузаштан лозим аст.

Табиист, ки давраҳое ҳастанд, ки одамони гирду атроф (масалан, роҳбарон) аз мо зиёд натиҷаи корро талаб мекунанд – шумо метавонед мунтазам аз ҳад зиёд кор кунед ва ҳоло ҳам эҳсос кунед, ки вақти кофӣ нест. Баъзан худамон аз худамон аз ҳад зиёд чиз мехоҳем ва интизориҳои мо иҷро нашуда мемонанд. Чӣ қадаре ки фарқияти байни натиҷаҳои воқеӣ ва интизориҳо зиёд аст, фишори равонӣ ҳамон қадар бештар мешавад.

Одамони “фишурдашуда мисли лимӯ”, новобаста аз ҷинс, таваҷҷӯҳро ба алоқаи ҷинсӣ гум мекунанд. Тақрибан 46% одамони синнашон аз 35 то 46 сола ҳангоми дучоршавӣ бо вазъият худро дӯст намедоранд.