ترّه

ترّه- ین از چینس بادِِرینگ، ولی از آن خیلی دراز و از درازی حتّی کج می‌گردد. رنگ بادِِرینگ سبز به سیاهی مایل باشد، رنگ ترّه سبز سفیدتاب است. این را هم چون بادِِرینگ خام می‌خورند، در فصل بهار می‌رسد. برگهایش از برگ بادِِرینگ میدتر و بیاره‌اش مانند بیارة بادِِرینگ است. به زبان روسّی «کبچاک» می‌گویند آن را.

میزاجش در آخر درجة دوّم سرد و تر است.  خیسلتهای شفابخش آن: خوردن این بدن را از مادّه‌های بیگانة گرم‌مزاج پاک می‌کند؛ تشنگی، گرمی، جوشش صفرا، تفس و فشار بلند خون و اینچنین حرارت جگر را تسکین می‌دهد. خصوصاً مغز رسیدة آن برای درد عضوهای در بالا ذکر یافته، اینچنین خیچک و سوزش معده نیک و دوایست: درون را ملایم می‌کند، پیشاب را می‌راند، سنگهای گُرده و خیچک را میده کرده می‌ریزاند.

زررهای ترّه: در آدمان خنکمیزاج بادانگیز، دیرهضم، از معده سست می‌فوراید، در جگر مادّة ناسره پیدا می‌کند، زود بدبو می‌گردد، تبهای سخت و دور و دراز را برمی‌انگیزد. اصلاح این ضررهایش: نمک، زیره، مویز و ارپه‌بادیان خوردن است و اینچنین پوستش را پاک کرده خوردن است. و اگر برای آدمان گرم‌مزاج زیانش ظاهر گردد، سکنجبین خرند، اصلاح می‌یابد.

توخم این را بخورند، پیشاب را می‌راند، گرههای عضوهای بدن را می‌کُشاید، درون رگها را از مادّه‌های چسپک پاک می‌سازد، ولی نظر به تخم بادِِرینگ ضعیفتر می‌باشد.  پوست و گوشتش بادانگیز و قولنج را پیدا می‌کند، تهیگاه، یعنی خالییک پهلو را به درد می‌آورد، دیرهضم، مادّه‌ای، که از آن به هم رسد، بدبو می‌گردد.

ترّه در اکثر خصلتها مانند بادِِرینگ است.  نیز عسل و دیگر شیرینیها بخورند، ضررهای این را اصلاح می‌کند.  برگش برای سگ دیوانگزیده دوا می‌باشد، برای ورم بلغم با عسل بخورند و شرای (الّیرگیة) بلغمی را دفع می‌کند. اگر آن را خشک نموده، کوفته بخورند، اسهال سفراوی را می‌بندد.