جواریمکّه

جواریمکّه-ین دانهای رستنییست، که از پهلوی پایهش بر سوته قطار جایی گرفته‌اند متّصل به یکدیگر، که به رنگ زرد، سرخ، بنفش و سفید می‌باشند. خامش کمی تونجی دارد در طعم و اگر رسیده گردد، شیرین می‌شود. رسیده‌اش را بریان کرده می‌خورند و آرد کرده از آن نان ترتیب می‌دهند و آن نان در گرماگرمی‌اش لذیذ است.

پایه و برگهای آن مانند جواری سفید می‌باشد. مزاج این مایل به گرمی  وه در درجة دوّم خشک است، به قولی در درجة دوّم گرم و خشک است.

خیسلتهای شفابخش آن: اگر این را بخورند، خون و بلغم شخشده را تحلیل می‌دهد، درون را می‌بندد و سخت چسپک می‌باشد، کمیی بادناک، غذاییتش بسیار است. اگر این را همچون غذا بردوام استعمال کنند، علّت سیل را دفع می‌سازد، اسهال را می‌بندد، غذایّت آن زیاده از برنج، ولی از گندم کمتر است.

گر این را پخته، با سرکا خمیر ساخته گذاشته بندند، قطور ریشگشته را دفع می‌کند، ترقیدن پوست و ناخن را شفا می‌بخشد؛ اگر خاییده به چشم گذاشته بندند، نور چشم را قوی می‌گرداند؛ به جاهای گزیدة جانوران زهرناک ببندند، گزند آنها را دفع می‌کند. و اگر آرد آن را در آب پخته، با آن نیمگرم حقنه کنند، زخم روده‌ها را شفا می‌بخشد. به جای چواریمکّه جواری سفید را استعمال کنند، رواست.