Рузи душанбе.
Аз пагохи борон сим-сим меборид.
Аброр дусташ Чабборро гамгину маъюс дида, хавотиромез пурсид:
– Ха, чи шуд? Аз кошу кавокат барфу борон меборад?
– Эъ, ки кашад чабру чафо, ки кунад кайфу сафо, – бо андухи бепоён чавоб дод Чаббор. – Айюби Буз мепарад.
Аз чи бошад, ки Аброр як кад парид.
– Мепарад? Аз вазифа?
– Э, не-е, – даст афшонд Чаббор. – Ба Япония мепарад.
Табиист, ки аз ин хабар Аброр хеле хушхол гашт.
– Боз зиёфат мехурдаем-да!
– Ха, мехури, аз коки нав, – захрханда зад Чаббор. – Умед набанд.
– Чаро намедодааст? Магар у зиёфати дигаронро кам хурдааст?
– Ин зотхо мехуранду намедиханд, – гуфт ва паси хам се бор атса зад.
Аброр кахкос зада хандид.
– Ана худат тасдик карди: Хак асту рост! Ту хам мехури.
– Намехурам!
– Э чаро?
Чаббор нигохи тахдидомезе ба у афканд.
– Аз пули дузди, харом аст.
– Эъ бахили накун. “Рох зану эхсон кун!” – гуфтаанд.
Вокеан хам Айюби Буз чунон зиёфат дод, ки дахони хама воз монд.
– Ана ин чавонмарди! – хитоб намуд яке. – Ин хел одами сахи ва дасткушодро дар умрам надидаам.
– Ха, Худо ба у назар карда будааст, – гуфт дигаре.
– Не, маколи русхо дуруст баромад, – эътирозомез гуфт сеюми.
– Боз кадом макол? – бо хайрони пурсид якуми.
– «Бахт набуд, бадбахти ёри расонд!» – чавоб дод у. – Аз руи инсоф гуед, агар собик Иттифоки Шурави бархам намехурд, Айюби Буз, ки тамоми умр киморбози мекард, сохиби тахту бахт мешуд?!
– Ха, рост. Дар шаби хобаш хам намедид, – тасдик намуд дуюми.
– «Кто был ничем, стал всем!» – хитоб намуд сеюми.
Айюби Буз ба Япония рафта баргашт ва ба назди сардор даромад.
– Ассалом, чаноби раис!
– Эъ, биёед, биёед, Айюбчон! – сардор аз чояш бархоста, бо табассуми ширине уро истикбол намуд.
Айюби Буз аз «Айюбчон» гуфтани сардор ранчид ва бо кахр гуфт:
– Прошу, номи маро бошикаст нагир! О, ман какойта головотяп не-ку?! Маро Айюби Буз мегуянд! Айюби Буз!
– Охир, падаратон ба шумо Айюбчон ном мондаги…
Айюби Буз сухани уро кайчи зад:
– Лекин замона ба ман номи муносибро дод – Айюби Буз.
– Гапатон маъкул-куя, – хичолат кашида, забон хоид сардор. – Лекин…
– Лекинашро я вам скажу раис, берегите нервы, – гуфт у. – Просто Айюби Буз гуед.
Сардор гаранг-гаранг гуфт:
– Илтимос, хамин чизро аз ман талаб накунед.
– Ну и скажете, аз ин хусус переживать накунед. Кароче Айюби Буз гуфтан гиред.
– Охир, забонам намегардад…
– Э, чаро намегаштааст. Охир, забон дар дахони ту-ку? Забоне ки итоат намекунад, бурида партофтан лозим.
– Ха, хуб, хуб. Ана Айюби Буз…
– Э спасибо шавед, раис. Ана дидед, умница.
– Хайр, мархамат шинед, – бо табассум ба у курсиро муроот кард сардор.
– Не, спасибо, как говорится, чухт меистам. Аз шиштана касали безеб заработать кардан мумкин, – табассуми асроромез намуд Айюби Буз.
– Дар урфият: “Аввал таом, баъд калом!” – мегуянд…
– Э, мо ин коидаро паламат кардем! “Аввал калом мезанем, баъд таом!”
– На-хо-од?! Ха, гуфтаги барин, сафари Япония нагз гузашт? – пурсид сардор. – Маъкул шуд, охир?
– Эх, неспрашивайте. Дай бог, ки шумо хам равед. Э, чунон маъкул шуд, ки мондан гиред.
– Духтарош маъкул шудагист-а? – чашмаки зад сардор.
– Ха-ха-хахаха! Э мардак! Ха-ха-хахаха!
Сардор хам баробари у хандид.
– Духтарошба-ку гап нест, сад фоиз! Лекин шаф-шаф накарда, шафтолуи гапро гуям, забонашон чунон ширин, ки мондан гиред!
– Наход?! Хичи ёд гирифтед, охир?
– О-о, не спрашивайте, як чи ним чи ёд гирифтам.
– Хайр, хайр. Ку, ягон гапашро гуед чи?
– Не, шумо пурсед, ман чавоб дихам.
– Хайр, ана ман ба забони япони чи мешавам?
– Пожалуйста, хозир мегуям. Хан!
– Охо, чи забони ширине. Кабинетам чи?
– Хата Хана!
– Котибаам?
– Сучка хана!
– Коргарон?
– Рабы Хана!
– Мошинам?
– Тачка Хана!
– Занам?
– Дайду Хана!
– Духтарам?
– Олуфтасатанг Хана!
– Писарам?
– Сакалту Хана!
– Прокурор?
– Кент Хана!
– Вазир?
– Бог Хана!
– Ту?
– Ачал Хана!
Дар чехраи сардор якбора карохият ва танаффур чун барк чилва намуд. Теги нигох бар у равон карду дод зад:
– Вон ай хата Хана!
Хандае зад захрдор.
– Хай-яй-яй!
Аз гояти газаб сурх шуда буд.
– Чи-и?!
Тахдидомез нидо зад:
– Фаромуш карди!
Хайрати пурсид:
– Чиро?
Айюби Буз дархол хитоб намуд:
– Онро, ки каждый «вон» дорад “звон”!
Асабони шуд, худашро гум кард, ба руяш пак-пак нигох кард.
– А, чи гуфти? Звон?!
– Яъне возврат дорад! – сахту дурушт хитоб намуд Айюби Буз ва аз дар баромад.
– Уф-ф! – гуён, ба курси нишаст.
Нишасту шах шуду карахт.
Баъд дилашро гаму гусса фаро гирифт. Фикри “вон”-у “звон” дар сараш чарх мезад ва уро азоб медод.
Чукур-чукур нафас мегирифт, гуиё рохи нафасгириаш торафт танг шуда мерафт.
Сардор дарк намуд, ки Айюби Буз ба «Хата Хана!» бармегардад.
Бармегардад?!
Ха, хатман!
Хамчун корафтода?!
Э, не-е, не!
Хамчун «Хан!».
Ба пушту пеш, чапу рост ва поину боло чашм давонд.
Хеч буи умед набуд.
Якбора тарсу сиёхи ба дилаш нишаст.
– Худо зад!
Ва дилаш суст шуд!
Дар руяш хун намонд!
Аз хайкали гачи фарк надошт!
7 октябри соли 2000