Сафар бо дуст

Рафике доштам, ки солхо бо хам сафар карда будему намак хурда ва бекарон хукуки сухбат собит шуда. Охир ба сабаби нафъ андак озори хотири ман раво дошт ва дусти сипари шуд. Ва бо ин хама аз ду тараф дилбастаги буд. Шунидам, ки рузе ду байт аз суханони ман дар мачмаи хамегуфтанд:

Нигори ман чу дарояд ба хандаи намакин,
Намак зиёда кунад бар чахорати решон.
Чи буди, ар сари зулфаш ба дастам афтоди,
Чу остин каримон ба дасти дарвешон.

Тоифаи дустон ба лутфи ин сухан на, ки бар хусни сирати хеш гувохи хаме дода буданду офарин бурда ва у хам дар ин чумла муболига карда буд ва бар фавти сухбати дерин таасуф хурда ва ба хатои хеш эътироф намуда, маълум кардам, ки аз тарафи у хам рагбате хаст, ин байтхо фиристодаму сулх кардем:

«На моро дар миён ахду вафо буд?
Чафо кардию бадахди намуди.
Ба як бор аз чахон дил дар ту бастам,
Надонистам, ки баргарди ба зуди.
Ханузат гар сари сулх аст, боз ой,
К-аз он макбултар боши, ки буди!».