САНЧИШ

Ибни Сино бо зиракии беандозаи худ шухрат пайдо карда буд. Рузе барои ин хислати Ибни Синоро санчидан дустонаш уро ба мехмони даъват карданд. Баъди зиёфату  сухбат Ибни Сино  барои ба хонааш баргаштан ичозат гирифта, ба дахлез баромад. Вай дар дахлез баробари харду пои кафшашро пушидан як ба боло ва як ба поён нигох карду бо таачуб китф дархам кашид. Дустонаш пурсиданд:

-Маънои таачуби шумо чист?

-Ё кади ман баланд шудааст ва ё шифти хона поин фаромадааст, – чавоб дод Ибни Сино.

– Ба мо маълум нест-ку? – пурсиданд боз дустонаш.

Ибни Сино гуфт:

-Он кадар не, факат ба андозаи як кабат дока.

Дустонаш ба Ибни Сино тахсин хонданд ва гуфтанд:

-Мо хангоми ба хона даромада нишастанатон ба зери патаки кафшатон як кабат дока гузошта будем, то ки шуморо бисанчем. Офарин ба шумо, ки бо аклу заковати худ моро ин дафъа хам ба хайрат овардед.