Яке аз писарони Хорун-ар-Рашид пеши падар омад хашмолуд, ки фалон сархангзода маро дашноми модар дод. Хорун аркони давлатро гуфт:
– чазои чунин кас чи бошад?
Яке ишора ба куштан кард ва дигаре ба мусодира ва нафи. Хорун гуфт:
– Эй писар, карам он аст, ки авф куни ва агар натавони, ту низаш дашноми модар дех, на чандон ки аз хад даргузарад, ки он гох зулм аз тарафи ту бошаду даъво аз кибали хасм.
На мард аст он ба наздики хирадманд,
Ки бо пили дамон пайкор чуяд,
Бале, мард он кас аст аз руи тахкик
Ки чун хашм оядаш, ботил нагуяд.
***
Якеро зиштхуе дод дашном,
Тахаммул карду гуфт: «Эй некфарчом,
Батар з-онам, ки хохи гуфт, они,
Ки донам, айби ман чун ман надони».