Дар «Инчил» омадааст, ки «Эй фарзанди Одам, агар тавонгари дихамат, муштагил шави ба мол аз ман ва гар дарвеш кунамат, тангдил нишини, пас халовати зикри ман кучо дарёби ва ба ибодати ман кай шитоби!» Гах андар неъмати магруру гофил, Гах андар тангдасти хаставу реш. Чу дар саррову зарро холат ин …

Аз нафспарвар хунарвари наёяд ва бехунар сарвариро нашояд. Макун рахм бар гови бисьёрхор, Ки бисёрхусб аст бисёрхор, Чу гов ар хаме боядат фарбехи. Чу хар тан ба чаври касон дардихи!

Ачалли коинот аз руи зохир одамист ва аззали мавчудот-саг. Ба иттифоки хирадмандон саги хакшинос бех аз одами носипос! Сагеро лукмае харгиз фаромуш Нагардад, гар зани сад навбаташ санг. В-агар умре навози сифлаеро, Ба камтар тунди ояд бо ту дар чанг.

Дуруг гуфтан ба зарбати шамшер монад, ки агар низ чарохат дуруст шавад, нишон бимонад, чун бародарони Юсуф, ки ба дуруги мавсум шуданд, ба рост гуфтани эшон эътимод намонд. Якеро, ки одат бувад рости, Хатое равад, даргузаронад аз у. В-агар номвар шуд ба кавли дуруг, Дигар рост бовар надоранд аз у.

Реше даруни чома доштам ва шайх хар руз аз он бипурсиди, ки чун аст ва напурсиди, ки кучост. Донистам, ки аз он эхтироз мекунад, ки зикри хама узве раво набошад ва хирадмандон гуфтаанд: «хар ки (дар) гуфтор сухан насанчад, аз чавобаш биранчад!». То нек надони, ки сухан айни савоб аст, …

Хар ки дар пеши сухани дигарон афтад, то мояи фазлаш бидонанд, якин, ки пояи чахлаш шиносанд. Надихад марди хушманд чавоб, Магар он гах к-аз у суол кунанд. Гарчи бархак бувад мизочи сухан, Хамли даъвеш бар мухол кунанд.

Хилми шутур, чунон ки маълум аст, агар тифле махолаш гирад ва сад фарсанг барад, гардан аз мутоабаташ напечад. Аммо агар дарае хавлнок пеш ояд, ки мучиби халок бошад ва тифл он чо ба нодони хохад шудан, зимом аз кафаш даргусалонад ва хечаш мутоваат накунад, ки хангоми дурушти мулотифат дуст нагардад, …