Абўалӣ ибни Сино рўзе бо хотири парешон як асар навишта, онро барои тозанавис кардан ба як шогирдаш додаст. Шогирд иншои Ибни Синоро дуруст хонда натавонистаасту ба устодаш муроҷиат карда гуфтааст:
– Устод, хататонро хонда натонистам, илтимос минбаъд камтар бодиққат нависед, моён шогирдҳоятон, мабодо маънии асаратонро ғалат нафаҳмем.
Абўалӣ дар ин ҷавоб фақат як шеър гуфтааст, ки он шеър ин аст:
Ҳарчанд, ки мекунам такопў,
Н-омад зи қалам нақши некў.
Азбаски қалам шикастасар буд,
Хотир зи қалам шикастатар буд.