Таърихи пайдоиши пешдоман

Дар давраи қадим, замони ҳукмронии подшоҳӣ солҳои 3000-2400 п.а.м. пешдоман либоси асосии мардҳо ҳисобида мешуд, ки он аз матоъҳои зағирин ва чармин гирифта, бо миёнбанд маҳкам карда мебастанд.

Номи либос «схенте» ном дошт, ки он дар ҳайкали Ранефера ороиши паҳлӯии пешдоман плисировка шуда буд, ки ин фарқи либоси фараоншахси давлатманд аз либоси одамони оддии мисриҳо буд. Аз ҷиҳати тарзи дӯхт пешдоман фарқ мекард.

Пешдоман то давраи мо омада расида, яке аз либосҳои махсуси корӣ ҳисобида мешавад.

Пешдоманро соҳибхоназанҳо асосан барои иҷрои кори рӯзгор истифода мебаранд. Пешдоманҳо гуногуншакл ва тарзи дӯхтанашон ва бо намуди матояш фарқ мекунад, ки рӯи он кашидадӯзӣ, апликасия, ё ба тарзи қуроқ иҷро мешавад. Пешдоманҳо асосан аз матоъҳои пахтагин, зағирин, абрешимин ва ғайра дӯхта мешавад.

Барои он, ки пешдоманҳои гуногунро дӯзем мо бояд лоиҳаи эҷодиро аз худ намоед.