Теги: Шералӣ Мўсо

Ҳар як инсон дар дил орзуе мепарварад. Ман ҳам кайҳо орзу мекардам, ки соҳиби ҳавлӣ шавам. Ниҳоят ду сол пеш ба орзуям расидаму ғами ниҳолшинонӣ пеш омад. Чор ниҳоли себ, ду бодом, ду гелос, ду зардолу ва панҷ оличабандак шинондам. Пистаи хандонро шунидаму дар дилам алов афтод. Бояд як ниҳол …

Дами ғуруби офтоб мо панҷ нафар нишаста, дами беғам мезадем. Яке ба ман ношинос, ўро бори нахуст медидам. Ва чун номашро ба забон оварданд, гўё ягон чизи аз ақл берунро шунида бошам, бо ҳайрату тааҷҷуб ба ў нигаристам. – Пахта-а?! Вай оромона посух дод, ки: – Ҳа, Пахта. Ман хомўш …

Рўзи шанбе, баъд аз зўҳр, Меҳмон ба тамошои шаҳр баромада, дар кўчаи калон бо шиносаш Ризвон рў ба рў омад. Вай чорчашма ба занҳои зебо менигарист. Ризвон азми гурехтан карда буд, ки Меҳмон ба ў расиду даст ба салом дароз кард: – Чӣ хел, Ризвон? Ризвон пеш шитофтанӣ мешавад, аммо …

Саид аз рўи одат чашми чапашро кушода, ба соати деворӣ нигоҳ кард. Сипас кўрпаро болои сар кашида, паҳлўи дигар гашту чашм пушид. Ғанаб карда буд, ки овози завҷааш ўро як қад паронд. Овози ў чунон баланд буд, ки Саид ҳаросида: «Ҳа, ҳа. Чӣ гап?!» – гўён, аз хоб бедор шуд. …

Маъракаи қиморбозӣ, ки баъзан аз шом то субҳ давом мекард, рўз аз рўз аз авҷу барор мемонд. Ва оқибат тамоман хунук шуд. – Бас! Ба дилам зад! – фиғон кард Касой ва қартаҳоро пора-пора карда ҳаво дод. – Рост! Ба дили ман ҳам зад! – қартаҳои дасташро даронда гуфт Седой, …

Инак, то орзу як қадам! Ҳо – бале! – Азим кайҳо боз орзу дошт, ки сари писарашро ҷуфт кунад. Ў бисёр мехост, ки духтари сардори корхонаашонро келин карда, ба хона орад. Оқибат ризогии сардорро ба даст оварда, ҳамаи корҳои вобаста ба тўйро тахт намуд. Танҳо масъалаи ҳофиз монду халос. Пас …

Рўз рўзи офтобӣ буд. Ҳаво гарму нарм, ба дил ким-чӣ хел шодӣ мебахшид. Онҳо бошанд, дар ин толори танг нафасгир шуда, интизори лектор буданд. Интизорӣ тўл кашид. Толорбудагон беқарор шуданд. Аз беҳуда гузаштани вақт дилтангона: – Уф-ф! – гўён, ба дари даромад менигаристанд. – Чаро намеояд-а? – пурсид Салим аз …

– Чӣ-ӣ? Чӣ гуфтӣ?! Занҳо беҳуқуқ?! Хору зор?! Таги по?! Эъ, вой-е! Не, инсоф – пинсоф нест дар ин дунё! Агар мешуд, ин гапҳоро намезадӣ!.. Эъ, не-е, тоқатам тоқ шуд! Чӣ, чӣ? Ҷои баҳс нест? Занҳо таги по? Дурўғ! Сафсата! Неъ! Неъ-еъ-ъ!!! Ой, ман дар куҷо?.. Паҳ-паҳ!.. Ин бўи чӣ?.. …

Шаб набуд, рўз буд! Не, не, рўзи рўз ҳам набуд! Сиёҳӣ ба сефедӣ мезад, сафедӣ ба сиёҳӣ! Лекин аниқ як сукунате ҳукм меронд! Бале, сукунати асроромези субҳгоҳонии шаҳр! Онро бонги муаззин шикаст! Ва азони субҳҳангом дар гўши хилваташ фурў рехт! “Аллоҳу акбар!.. Аллоҳу акбар!..” Азони субҳҳангом ибодатпешагонро ба намоз мехонд. …

Ва инак боз як сол сипарӣ мегашт. Ҳа-а, соли гўсфанд мерафт. Соли маймун меомад… – Соли нав мурак шавад-е! – Э, хош-е! – Соли наву иқболи нав! – Э, хош-е! – О, чаро хош?! – Э, хап шин-е! – Охир, барои чӣ?! – Илтимос ба захмҳоям намакоб мапош. Аламҳоямро тоза …