Дар ривояте аз «Муснад»-и Баззоз Ҳазрати Абӯҳурайра (раз) ривоят мекунад, ки Расулуллоҳ (с) фармуд: Ҳар он шахсе, ки дар оғози ҳар рӯз «Ояту-л-Курсӣ» ва се ояти аввали сураи «Муъминун»-ро бихонад, дар он рӯз аз ҳар гуна бадӣ, мусибат ва мушкилот маҳфуз хоҳад монд.
Тирмизӣ ҳам онро ривоят намудааст. «Ояту-л-Курсӣ» ва он се оят аз аввали сураи «Муъмин» ин аст:
Ояту-л-Курсӣ
Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим
Аллоҳу ло илоҳа илло Ҳува-л-Ҳайю-л-Қайюм. Лo таъхузуҳу синату-в-ва ло навм, лаҳу мо фӣ-с-самовоти ва мо фӣ-л-арз. Ман за-л-лазӣ яшфаъу индаҳу илло биизниҳ. Яъламу мо байна айдиҳим ва мо халфаҳум, ва ло юҳитуна бишайъи-м-мин илмиҳи илло бимошоъ. Васиа курсийюҳу-с-самовоти ва-л-арз. Ва ло яудуҳу ҳифзуҳумо ва Ҳува-л-Алийю-л-Азим
Тарҷума: Худо, ки ба ҷуз вай ҳеҷ худое нест, Зиндаи Поянда аст; Ӯро на пинаке мегирад ва на хоб; он чи дар осмонҳо ва он чи дар замин аст, аз они Ӯст. Кист он, ки назди Ӯ – ҷуз ба ҳукми Ӯ – шафоат кунад? Он чиро медонад, ки пеши дасти онҳо аст ва он чиро, ки паси пушти онҳо аст; ва мардум аз илми Ҳақ чизеро, ба ҷуз он чи Вай хостааст, дарнамегиранд; подшоҳии Ӯ осмонҳову заминро фаро гирифтааст; ва нигоҳбонии ин ҳар ду барои ӯ гарон нест; ва ӯ Баландмартабаи Бузургвор аст.
Се оят аз аввали сураи «Муъмин»[1]
Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим
Ҳо мим. Танзилу-л-китоби миналлоҳи-л-Азизи-л-Алим. Ғофири-з-занби ва қобили-т-тавби шадиди-л-иқоби зи-т-тавли, ло илоҳа илло Ҳу, илайҳи-л-масир.
Тарҷума: Ҳо мим. Фурӯ фиристодани ин Китоб аз ҷониби Худои Ғолиби Доно аст – Омурзандаи гуноҳ, ва Пазирандаи тавба, Сахтуқубат, Худованди тавонгарӣ; ба ҷуз ӯ худое нест; бозгашт ба сӯи Ӯст.
[1] Номи дигари ин сура «Ғофир” мебошад.