Ҳикояи Исо ибни Ибоди Динурӣ

Овардаанд, ки Исо ибни Ибоди Динурӣ (paҳ) мегӯяд, ки: «Фазл ибни Фазли Кандуриро баъд аз вафот ба хоб диданд, пурсиданд, ки:

• Бо ту чӣ карданд?

Гуфт:

• Ҳақ таоло бар ман раҳмат карду маро гиромӣ дошт ва ҳамаи заллоту ҷароими[1] маро афв фармуд. Гуфтанд:
• Ба чӣ чиз?

Гуфт:

• Ба ҷиҳати ин ду ангушт калима.

Гуфтанд:

• Чӣ гуна аст?

Гуфт:

– Аз бисёрии китобати ман «саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам», яъне дар ақиби номи мубораки Ҳазрати Рисолат (с) менавиштам».[2]

[1] Ҷароим – ҷурмҳо, гуноҳҳо.

[2] «Маориҷу-и-нубувват фӣ мадориҷу-л-футувват». Саҳ. 131.