Дуо барои дур сохтани ҷунун ва ҷоду

Агар нисбат ба шахсе гумони ин меравад, ки дучори ихтилоли ҳавос гардидааст, ё дар ҳолати оддӣ намебошад, ё нисбат ба ин ки касе вайро ҷоду намудааст, дар гумон мебошад, ин оятро 41-маротиба бихонад ва бар обе бидамад ва ба он шахси бемор бинушонад.

Оят ин аст:

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим

Зӣ қувватин инда зи-л-Арши макин. Мутоъин самма амин. Ва мо соҳибукум би маҷнун. Ва ла қад раоҳу би-л-уфуқи-л-мубин. Ва мо ҳува ала-л-ғайби би занин. Ва мо ҳува би қавли шайтони-р-раҷим. Фа айна тазҳабун. Ин хува илло зикру-л-ли-л-оламин. Ли ман шоа минкум ай-ястақим. Ва мо ташоуна илло ай-яшоаллоҳу Раббу-л-оламин.[1]

[1] Сураи Таквир, оятҳои 20-29.