Манқул аст аз Ҳазрати Хизр (а), ки: “Ҳар кӣ гӯяд, нест шифо маризро[1], пас дар вақти ибодат ӯ саду дувоздаҳ бор «Аллоҳумма Анта-л-Малики-л-Ҳайи-л-Лазӣ ло илоҳа илло Анта, ё Аллоҳу, ё Салому, ё Кофӣ» ва се бори дигар «Ё шафоа-л-қулуб» бигӯяд, марази ӯ мубаддал ба сиҳҳат шавад, ба инояти Ҳақ субҳонаҳу ва таоло».
[1] Мариз – бемор.