Дуои ҳусули иститоат барои ҳаҷ

Агар шахсе хоҳони зиёрати хонаи Аллоҳ ва равзаи поки Расулуллоҳ (с) мебошад, аммо имконоти сафар барояш мақдур нест, ин оятро ба касрат[1] бихонад, то ин ки Худованд орзуяшро бароварда созад.

Оят ин аст:

Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим

Лақад садақаллоҳу Расулаҳу-р-руъё би-л-ҳаққи, латадхулунна-л-масҷида-л-ҳарома иншоаллоҳу оминина муҳаллиқина руусакум ва муқассирина ло тахофуна, фа алима мо лам таъламу фа ҷаала мин дуни золика фатҳан қарибо.[2]

[1] Касрат – бисёр.

[2] Сураи Фатҳ, ояти 27.