Даопарастӣ/-тақрибан дар асрҳои VI-X то солшумории мелодӣ падо шудааст. Дар аввал мактаби хоси фалсафӣ буд, ки унсурҳои моддигароии соддалавҳона дар таълимоти он мавқеи муаян ва муҳим ишғол мекард, баъдтар, тақрибан дар асрҳои II солшумории мелодӣ ба дин табдил ёфт.
Мафҳуми дао /ба маънии таҳтуллафзӣ – роҳ/, ки онро мутафаккири Хитои Қадим Лаосзы истифода мебурд, чун усури моддӣ, сабаби авали олам дарк мешуд. Баъдтар он ҳамчун манбаи аввалаи фавқуттабии олам тафсир ёфт, ки инкишофи табиату инсон аз он сарчашма мегирад.
Даотизм фақат дар Хитой паҳн гардидааст. Он эътиқоди ба худоҳои зиёдро, ки ба онҳо худои сегона: Банв гу /холиқи олам Шан ди/ муҳофизи Ялима/ ва Лаосзы роҳбари мекунанд, тарғиб менамояд.
Рўҳониён авқеи асосиро ишғол мекунанд ва онҳо ба иҷрои маросимҳо ва рафтори одамон назорат мекнанд. Дар даосизм руҳбоният ва тарғиби ҳаёти порсоӣ вуҷуд донанд.