Гуногун

Баногоҳ шамоли сахте ҳамёза кашида бедор шуд. Аз ҷониби қибла абрҳои ғафсу сиёҳро ба по хезонд, болои шаҳр паҳну парешон сохт. Рўзи равшан гўё ҷомаи тира пўшид. Ҳафтод сол пештар, хаёл намуд Баҳром-амак, овони бачагиям чунин манзара ба дилам ваҳм меандохт. Кош,то таъмири чархро ба субут расондан борон намезад… Мўйсафед …

Товусу зоғе дар саҳни боғе фароҳам расиданд ва айбу ҳунари якдигарро диданд. Товус бо зоғ гуфт: —Ин мўзаи сурх, ки дар пои туст, лоиқи атласи заркаш ва дебои мунаққаши ман аст. Ҳамоно, дар он вақт ки аз шаби торики адам45 ба рўзи равшани вуҷуд меомадем, дар пўшидани мўза ғалат кардаем: …

Туро донишу дин раҳонад дуруст, Раҳи ростагорӣ бибояд-т ҷуст… Ба гуфтори Пайғамбарат роҳ ҷӯй, Дил аз тирагиҳо бад-ин об шӯй… (05-25)                                                        Фирдавсӣ «Алҳамду лиллоҳи Раббил ъоламин, вал ъоқибату лил-муттақин, вассалоту вассалому ъало хайриҳи халқиҳи Муҳаммадин афзалул анбиёи вал мурсалин ва ъало олиҳи ва асҳобиҳи ва аҳли тоъатика аҷмаъин». Ва …

Сагеро гуфтанд: — Сабаб чист, ки дар хонае, ки бошӣ, гадо гирди он натавонад гашт ва ба ҳар остонае, ки хуспӣ, аз он ҷо натавонад гузашт? Гуфт: — Ман аз ҳирсу тамаъ дурам ва ба бетамаъию қаноат машҳур; аз хоне ба лаби ноне қонеам ва аз бирёне ба хушк устухоне …

Сеҳр. Сеҳр бадтарин амал аст. Ва шахси соҳир ва соҳира ва ҷодугарро азоб сахт аст, ки Худованд ӯро лаънат кардааст ва ҳеҷ гоҳ набахшад Худованд гуноҳи сеҳркунандагонро ва ҷояшон дӯзах аст. Сеҳр ва коҳилӣ амали ботил аст. Расул (с) мефармояд: «Лаънатуллоҳи ъалайҳи лил-коҳилина! (Яъне: «Лаънати Худо бод, ба он касе, …

Ф о и д а Ҷуд—бахшидани чизест, боистӣ бе мулоҳазаи ғаразеву мутолабаи авазе, агарчӣ он ғараз ё аваз савоби ҷамил2 ё савоби ҷазил3 бошад. Қ и т ъ а Кист карим? — Он кӣ на баҳри ҷазост Ҳар караме, к-ояд аз ў дар вуҷуд. Ҳар чӣ бувад баҳри санову савоб, …

Тӯҳмат. Нодуруст ва бидуни таҳқиқ касеро ба содир кардани гуноҳе нисбат додан, тӯҳмати маҳз дониста шудааст. Расул (с) мефармоянд, ки: «-Ло тақзифул-муҳсанаҳ» (Яъне: «-Тӯҳмат мадиҳед зани муҳсана (шавҳардор)-ро ва ғайра»). Имоми Аъзам Абӯҳанифа (р) аз Язид писари Суҳайб ривоят кардааст, ки гуфт: «-Ақидаи ман монанди мазҳаби хавориҷ буд, яъне, дар …

Уштуру дарозгўше ҳамроҳ мерафтанд. Ба канори ҷўе бузург расиданд. Аввал уштур даромад. Чун ба миёни ҷўй расид, об то шиками вай баромад. Дарозгўшро овоз дод: — Дарой, ки об то шикам беш нест. Дарозгўшт гуфт: — Рост мегўӣ, аммо аз шикам то шикам тафовут аст. Обе, ки ба шиками ту …

Ҳар шамъеро нуре, сўзе. Ҳар қиссаеро оғозе. Ҳар ҷўйбору обшорро навое. Ҳар мурғро садое. Ҳар инсонро қисмате, файзе, муроде, фарёде. Гаҳе кўрам, гаҳе бино, гаҳе морам, гаҳе рўбоҳ, гаҳе аблаҳ, гаҳе доно, гаҳе пасту гаҳе боло, гаҳе хушкам, гаҳе дарё… гаҳе кўҳам, гаҳе майдон, гаҳе обод, гаҳе вайрон, гаҳе ҳушёр, …

Дини илоҳӣ – равияи дини исломро гӯянд, ки дар аҳди Темуриён дар Ҳиндустон Ҷалолуддин Муҳаммади Акбар /ҳукмрониаш 1556-1605/ ҷорӣ карда буд. Вазифаи ин таълимот оштӣ додани мусалмонон бо ҳиндуён буд ва он соли 1582 ҷорӣ шуд, аммо баъди вафоти Акбар аз байн рафт ва Аллома Иқбол шефтаи ин тариқат буд;