Гуногун

Рўбоҳе бар сари роҳе истода буд ва чашми муроқабат 15 бар чапу рост ниҳода. Ногоҳ аз дур сиёҳие пайдо шуд. Чун наздик омад, дид, ки яке дарранда — гург бо саге бузург бар сурати дўстони содиқ ва ёрони мувофиқ, ҳамроҳ меоянд: на онро аз ин таваҳҳуми қарибӣ ва на инро …

Муше чанд сол дар дўкони хоҷаи баққол буд ва аз нуқлҳои хушк ва меваҳои тар моломол ба сар мебурд ва аз он неъматҳои хушку тар мехўрд. Хоҷаи баққол онро медид ва иғмоз 10 мекард ва аз мукофот эъроз менамуд 11, то рўзе ба ҳукми он, ки гуфтаанд: Б а й …

Вақти қарибиҳои нисфи шаб одамон як-як аз чойхонаи Гузари боло пароканда шуданд, соҳиби ин даргоҳу посбони пири он танҳо монданд. – Амак, дастатон дардро набинад, хомшўрбои олиҷаноб пухтед. Ин қадар бомазза шудааст, ки… – Ош шавад, писарам, қабат-қабат гўшт шавад, – мўйсафед андешаманд дастархонҳоро таҳ карда, ба гўшаи чойхона рафт. …

Мошини тамғаи ЗИЛ пас аз сӣ-чил километр роҳи пасту баланд, баъзе ҷойҳояш мумфаршу баъзе қисмҳояш шағалпўш ва ҷо-ҷо поргишударо тай кардан, ногоҳ аз  ҳаракат бозмонд. Ронанда «ё тавба, тавба!» гўён ҳаросон онро  дар канори роҳ боздошт. -Тинҷӣ? – пурсидам ман, аз ин рафтори ронанда ҳайрон шуда. Чашмони калон-калони ў, ки …

Каждуме заҳри мазаррат6 дар неш ва тири хабосат7 дар кеш азимати сафар кард. Ногоҳ бар лаби обе паҳновар расид, хушк фурў монд: на пойи гузаштан ва на ёройи бозгаштан. Сангпуште он маъниро аз вай мушоҳада кард, бар вай тараҳҳум намуд ва бар пушти худаш савор кард ва худро дар об …

Роҳ дур асту хаёлам парешон. Мехостам мошин болу пар барораду ба парвоз ояд. Ҳарчанд, ки ронанда ҳаддалимкон суръатро меафзуд. Гоҳо чунин мешавад, ки дар як он зиндагӣ маънии дигар пайдо менамояд. Дирўз ҳамроҳи ҷўраҳоям маҳфил ороста, то поси шаб сўҳбат доштам, ки телеграмма оварданд. Хондаму ҳуш аз сарам парид. «Агар …

Вай дар латофати сухан ва диққати маонӣ ба мартабаест, ки беш аз он мутасаввир 156 нест. Аммо муболиға дар он шеъри вайро аз ҳадди салосат берун бурдааст ва аз чошнии ишқу муҳаббат холӣ монда. Дар эроди амсол ва ихтиёри баҳрҳои сабук бо қофияҳову радифҳои ғариб, ки саҳлу мумтанеъ аст, татаббўъи157 …

Вайро дар ғазал тариқи хос аст. Аксар қофияҳои тангу радифҳои ғариб ва баҳрҳои хушоянда, ки асл дар шеър, хосса дар ғазал, мулоҳизаи инҳост, ихтиёр кардааст. Лоҷарам, аз иҷтимои онҳо шеъри вайро ҳолате ҳосил омадааст, ки агарчӣ ба ҳасаби 162 бодиназар осон менамояд, аммо дар гуфтан душвор аст. Ва лиҳозо 163 …

Дар шеър мутафаннин 159 аст ва қасидаю ғазалу маснавиро варзида ва ҳамаро ба камол расонида. Ва татаббўи Хоқонӣ мекунад. Ҳарчанд дар қасида ба вай нарасида, аммо ғазалро аз вай гузаронида. Ғазалҳои вай ба воситаи маонии ошно, ки арбоби ишқу муҳаббат ба ҳасби завқу виҷдони худ онро дармеёбанд, мақбули ҳама кас …

Роҳи мард пурпечутоб буд, гаҳе аз биёбону гаҳе аз пайраҳаҳои талу теппа мегузашт. На аз шамол паноҳ меёфту на аз борон ва на аз нури сўзони офтоб ҷои гурез. Вай инсоне аст, ниҳоят босабру тоқат, бахусус, агар сухан аз боби интизориву гуруснагиву ташнагӣ равад… Ҳоло бағоят ҳалқаш хушк монда ва …